Η επίθεση που δέχονται
τα τρία τελευταία χρόνια οι συνταξιούχοι
είναι κατά κοινή ομολογία, σκληρή και
απάνθρωπη.
Κάθε ημέρα όλο και κάτι
καινούργιο μέτρο εις βάρος της
κουτσουρεμένης σύνταξης. Πότε με αύξηση
φορολογίας, πότε με αύξηση φαρμάκων,
χαρατσιών και πάει λέγοντας.
Κανένας δεν διαφωνεί
αφού τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι
οι μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν
χάσει αυτό το διάστημα το 50% της αγοραστικής
τους δύναμης κατά μέσο όρο. Μέσα σε αυτή
την καταιγίδα, δίχτυ νομικής και
κοινωνικής προστασίας δεν υπάρχει. Όλοι
και όλα εγκαταλείπονται στην μοίρα
τους. Διαταράσσουν την δομή της κοινωνίας,
αποδομεί τη συνοχή της, δημιουργεί
«κοινωνικά απορρίμματα» και θεριεύει
ο κοινωνικός αυτοματισμός. Η πολυσυζητημένη
«ανάπτυξη» που συνέχεια την ακούμε αλλά
με τις συνθήκες που επικρατούν δεν
τρέφουμε ελπίδες ότι θα την δούμε.
Κάθε έννοια δημιουργίας
και προόδου απομακρύνεται. Το «κοινωνικό
περιθώριο» διευρύνεται με απρόβλεπτους
κινδύνους. Και όλα αυτά για ένα λόγο.
Γιατί τις περίφημες «θυσίες του ελληνικού
λαού» που με τόσο στόμφο αλλά και αστοχία
διατυμπανίζουν οι ιθύνοντες, τις φόρτωσαν
στις πλάτες των συνταξιούχων και μισθωτών
που βρίσκονται σε συνεχή ομηρία. Οι
έχοντες και κατέχοντες εξακολουθούν
να είναι στο απυρόβλητο, αλλά πώς να
τους ενοχλήσουν αφού αυτοί αποτελούν
το μόνιμο και σταθερό στήριγμα της
κραταιάς πολιτικής τάξης; Ποιος από
τους θεσμικούς παράγοντες διαισθάνεται
ότι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την
κοινωνία σε έκρηξη; Ανάκαμψη, προσαρμογή,
ανταγωνιστικότητα, μεταρρυθμίσεις,
επενδύσεις, λόγια παχιά και ουσία τίποτε.
Και εδώ γελάμε πικρά!
Όμως γελάει καλύτερα όποιος γελάει
τελευταίος και ο καιρός θα έρθει και θα
γελάσει ο λαός που τον έκαναν φτωχό. Μια
είναι η αλήθεια ότι όλα αυτά καταλήγουν
σε διάλυση θεσμών και αξιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου