Τα παιδιά τους έφυγαν, πήγαν διακοπές ή βρίσκονται σε συνεχείς «διακοπές», ζουν μακριά, αδιαφορώντας!
Το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και ο αριθμός τους που λειτουργεί όλο το 24ωρο, χτυπάει περισσότερες από χίλιες φορές. Τις περισσότερες από αυτές είναι ηλικιωμένοι που ζητούν βοήθεια. Είτε δεν έχουν να φάνε, είτε τους τελείωσαν τα φάρμακα, άλλοι βρίσκονται σε απελπισία από μοναξιά κι εγκατάλειψη. Εκατοντάδες υπερήλικες μένουν μόνοι τους στις πόλεις, χωρίς να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της μοναχικής ζωής.
Η γιαγιά είναι γύρω στα 75. Εκείνος κοντεύει τα 80. Είναι κλεισμένοι στο σπίτι τους μήνες τώρα, τα παιδιά τους δεν ασχολούνται καθόλου μαζί τους. Άλλωστε εκείνοι έχουν πρόβλημα. Ο παππούς κινείται δύσκολα και η επί πολλά χρόνια σύντροφός του «τα έχει λίγο χαμένα»!
Οι γείτονες ανησυχούν, κατ’ αρχάς για τους ίδιους αλλά και για οποιαδήποτε αθέλητη πράξη τους βάλει και τη ζωή των άλλων σε κίνδυνο. Η γιαγιά αφήνει τα μάτια της κουζίνας αναμμένα, οι διάδρομοι της πολυκατοικίας μυρίζουν, διάφορες μυρωδιές κάνουν την ατμόσφαιρα της πολυκατοικίας δύσκολη. Με καταγγελία στην αστυνομία και υπογραφές από όλη τη γειτονιά, η εντολή του εισαγγελέα τους αναγκάζει να φύγουν από το «κρησφύγετό» τους.
Σε μια άλλη γειτονιά, κάτι άλλο συμβαίνει. Μια υπερήλικας νοιώθει τεράστια μοναξιά, θέλει να μιλήσει σε κάποιον, αλλά δεν έχει κανέναν. Τηλεφωνεί στη γραμμή SOS 197. Κάθε νύχτα, η γνώριμη φωνή, λέει μια καληνύχτα. Το πρόσωπο στην άλλη γραμμή δεν το γνωρίζει, δεν έχει όμως σημασία. Κάποιος την ακούει, σε κάποιον μιλάει πριν πέσει στο κρεββάτι για έναν ανήσυχο ύπνο. Μέχρι να έρθει το πρωί και να αναζητήσει το «φιλί της ζωής» κάπου αλλού.
«Βοηθείστε με σας παρακαλώ να τα ξαναβρώ με την κόρη μου, δε μου μιλάει πια», λέει μια ηλικιωμένη στον ψυχολόγο του ΕΚΚΑ. «Κι αυτή είναι μόνο μία από τις αμέτρητες πονεμένες ιστορίες που ακούμε καθημερινά», εξηγεί ο Πρόεδρος του Κέντρου, Παναγιώτης Αλτάνης, ο οποίος έχει εκεί επιβεβαρυμένο πρόγραμμα! Άλλωστε «υπό την προστασία» του Κέντρου δε βρίσκονται μόνο οι ηλικιωμένοι αλλά κακοποιημένες γυναίκες, έφηβοι, άστεγοι, θύματα παράνομης διακίνησης με στόχο τη σεξουαλική εκμετάλλευση, άνθρωποι που χρειάζονται γενικά ψυχολογική στήριξη και κοινωνική βοήθεια.
Ένα τηλεφώνημα απελπισίας, μία καταγγελία και το αυτοκίνητο του Κέντρου με το εξειδικευμένο πλήρωμα είναι εκεί για να δώσει λύση. Κέντρα κοινωνικής στήριξης, υπηρεσία, διαχείρισης κρίσεων, ξενώνες σύντομης φιλοξενίας, υπηρεσία άμεσης κοινωνικής παρέμβασης, τριψήφια τηλεφωνική γραμμή. Μαζί με αυτά, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ειδικοί, έτοιμοι να παρέμβουν ανά πάσα στιγμή και να σώσουν νέους ή ηλικιωμένους που διέρχονται έντονη συναισθηματικά κρίση, που θέλουν να δώσουν ακόμα και τέλος στη ζωή τους. Έτσι κι αλλιώς είναι αποδεδειγμένο ότι στις αργίες, στις γιορτές και στις διακοπές, οι συναισθηματικά ευάλωτοι άνθρωποι φορτίζονται και απελπίζονται ευκολότερα.
«Τηλεφώνησα για να σας πω ότι πήρα τα φάρμακά μου», λέει ένας ηλικιωμένος κάθε βράδυ στη ζεστή φωνή που απαντά στο 197. «Ο γιος μου με παράτησε, δε μπορώ να κουνηθώ, ελάτε γρήγορα», λέει ένας άλλος ενενηντάχρονος.
Μέχρι το Πάσχα αναμένεται να ζητήσουν βοήθεια τουλάχιστον άλλοι 2000 άνθρωποι της τρίτης ηλικίας।
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου