Πολυτεχνείο 40 χρόνια μετά...

Είσαι εσύ που, 40 χρόνια μετά, κάνεις απολογισμό και καταρρέεις όταν συνειδητοποιείς την κατάληξη των πραγμάτων. Είσαι εσύ, που γέννησες Εμάς, που είμαστε τώρα στα 30 παρά κάτι ή στα 30 και κάτι. Εμάς, που ζούμε μια άτυπη δικτατορία της εποχής μας.

Είσαι εσύ. Ο 60 χρονών παρά κάτι ή ο 60 ετών και κάτι... Εσύ, που τότε ήσουν ο πρωταγωνιστής και τώρα έχεις γίνει άθλιος κομπάρσος του εαυτού σου. Εσύ, που στα 20 σου, αγωνίστηκες για δανεικά ιδανικά, για αξίες, δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Εσύ, που πάλεψες κατά του φασισμού και σήμερα αποδέχτηκες να υπάρχει δίπλα σου. Εσύ, που βολεύτηκες και επαναπαύτηκες με τα πολλά ή με τα λίγα, που τελικά σου έδωσαν. Εσύ, που τότε ήσουν απροσκύνητος και μετά προσκύνησες με πάθος, τα σώβρακα, τις φανέλες. Εσύ, που έκανες προέκταση του κώλου σου, τον καναπέ του σπιτιού σου και προέκταση της κοιλιάς σου μια επίπεδη οθόνη. Εσύ, που κάποτε κατέβαινες στους δρόμους και διαδήλωνες και τώρα η μόνη σου επανάσταση περιορίζεται σε σατιρικές εκπομπές και κίτρινες παραπολιτικές ειδήσεις. Εσύ, που κάποτε διάβαζες στα κρυφά με καμάρι, αριστερές εφημερίδες και τώρα περιορίζεσαι να διαβάζεις μόνο τα κουπόνια και τις πρόσφορες των φυλλάδων.

Είσαι εσύ, που σήμερα μετράς ένα-ένα τα ένσημά σου για να βγεις στη σύνταξη... μα, τελικά, δεν σου φτάνουν. Είσαι εσύ, που αποσύρεσαι σιγά-σιγά με σκυμμένο το κεφάλι, ντροπιασμένος για τη γενιά σου και τον ίδιο σου τον εαυτό. Εσύ, που με τις επιλογές σου, κουρέλιασες το μέλλον σου, το μέλλον των παιδιών σου και των εγγονιών σου.

Πρόλαβες όμως και είδες πράγματα. Έκανες περιουσία, μικρή ή μεγάλη. Κατάφερες πολλά και τίποτε.

Είσαι εσύ, που 40 χρόνια μετά, κάνεις απολογισμό και καταρρέεις όταν συνειδητοποιείς την κατάληξη των πραγμάτων.

Είσαι εσύ, που γέννησες Εμάς, που είμαστε τώρα στα 30 παρά κάτι ή στα 30 και κάτι. Εμάς, που ζούμε μια άτυπη δικτατορία της εποχής μας. Έναν αόρατο φασισμό που μας έχει επιβάλει να επιβιώνουμε αντί να ζούμε. Είμαστε εμείς, που πλέον απολαμβάνουμε την πτώση, όσων έφτιαξες Εσύ. Των όσων εσύ, άφησες σταδιακά να καταρρεύσουν μένοντας αμέτοχος.

Και η βλακεία ξέρεις ποια είναι; Πως σου μοιάζουμε αισχρά... Και τα 40 χρόνια που περάσαν δεν είναι τίποτε σε αυτά που έρχονται, με τη μεταπολίτευση να επαναλαμβάνεται και να επαναλαμβάνεται και να ξαναεπαναλαμβάνεται, με λίγο διαφορετικές καταστάσεις και πρόσωπα.

40 χρόνια μετά... προσπαθούμε να επιβιώσουμε από τις απανωτές φόλες.

• Από το site Protagon